Bugünü güvensiz, yarını belirsiz yaşamın üzücü çalkantılarından biri de hastalık. Hepimiz onu geçirdik ya da geçirmekteyiz. Hastanın yanına gelen ona usulden ‚Geçmiş Olsun‘ der, tez elden şifa diler. Doktor, hastabakıcı bakımla, ilaçla, iğnelerle hastayı iyi etmek ister. Sigorta hastanın masraflarını öder. Bu yoksa, hasta başkalardan acıma, destek bekler. Birçok hasta aşırı acıyla inler, yaşamı üzüntü dehlizine düşer, günlere kara perde iner. Bu arada yoksul aileler inler.
Tanrısayar biri olan Hezekiya, İ.Ö. 750 dolaylarında Yahuda kralıydı. Ağır bir hastalığa tutulmuştu. Tanrı onu sağlığa kavuşturdu, yaşam süresini on beş yıl uzattı. Bunun üzerine o şu içtenlikli ilahiyi yükseltti: „‚Ölüler ülkesinin kapılarına inmek üzereyim‘ dedim. ‚Günlerimin tam öğle vaktinde yıllarımın kalan kesiminden yoksun kaldım; RABBİ diriler ülkesinde görmeyece-ğim, yeryüzünde yaşayanlar arasında artık insan yüzüne bakmayacağım‘ dedim. Konutum kalktı gitti; bir çoban çadırı gibi yanımdan çekildi. Yaşamımı bir dokumacı gibi sardım. O beni dokuma tezgahından kesiyor… Kırlangıç ya da turna nasıl cıvıldarsa, öyle cıvıldadım. Kumru gibi inledim, gözlerim yukarı bakmaktan zayıflıyor. Ya RAB, baskıdayım; Sen ol bana kefil… Beni iyi et, beni yaşat. Kuşkusuz, derin acılar çekmem esenliğim içindi. Canımı sevdiğinden beni çürüme çukurundan kurtardın. Çünkü bütün suçlarımı sırtının ardına attın…Yaşayan insan, bugün benim yaptığım gibi Sana hamdedecek… RAB beni kurtarmaya hazırdır. RABBİN konutunda, tüm yaşam boyunca ezgilerimizi sazlarla yükselteceğiz“ (Yeşaya 38:9-20).
Eyub peygamber katmerli acılarda kıvranırken haykırdı: „Miras olarak bana sefillik ayları düştü, payım olarak da sıkıntı geceleri. Yattığımda, ne zaman kalkacağım, derim… Günlerim dokuma tezgahından daha tez umutsuzlukta tükenmekteler… İnsan nedir ki, onu böylesi önemli sayarsın, onunla ilgilenirsin, düşüncen onda odaklanır“ (Eyub 7:3,4,6,17). Yaşam boyu hastalığa açık varlıklarız. Ne var ki, biraz da tınmazlıkla gün tüketiyoruz. Eyub da sapasağlam, varlıklı saygılı biriyken hastalık tayfun hızıyla bastırıverince dünyaları çöktü.
Ne denli duygulandırıcıdır öncekine koşut tutulabilecek başka bir dua: „Ya RAB, Seni yardıma çağırdım. Sabahleyin duam Seni karşılar. Niçin ya RAB, canımı kendinden atıyorsun? Niçin yüzünü benden gizliyorsun? Düşkünüm, gençliğimden bu yana ölümle burun burunayım..“ (Mezmur 88:13-15). Hasta yatağında düşüncelere dalanın çaresizliğinden kopup gelir böyle içtenlikli bir yakarı. Bu tartılı dua yaşamın korkularına, sarsıntılarına, acılarına eğilir; varlığın gelip geçiciliğine değinir. Ölümün bir nefes bırakma olduğunu kişiye anımsatır, her şeyin vericisi Tanrı’yla sanki tartışır. Kaderi, kısmeti, tecelliyi bir yana bırakıp bu düşünceyle dua etmenin yararı kendine özgüdür.
Yaşamı her tür dertle, üzgüyle, çalkantı ve günahla beliren Davut peygamber, çok iyi bilinen bir Mezmur’da şu canlı tanıklığı verir: „RAB Çobanım’dır, hiçbir eksiğim olmaz. Canıma taze güç katar“ (23:1,3). İyi Çoban diye betimlenen Tanrı’nın apayrı özellikleri hemen ışığa çıkar: Sınırsız sevgiyle sevdiği kişiye yakınlığı, ilgiyle ona acıması, her dertte güçlükte yardım sunması.. Çobanın elindeki asa güttüğü koyuna destek ve yeterlik sağlayan, güçsüzlüğe güç katan güvencedir, kanıtlı iman simgesidir. Buna Mesih’in kayrası denir.
Hastanın desteğe, şefkate, avuntuya gereksinimi belirgindir. Benimsenecek sağlıklı tutum, hiç yozlaşmayan göksel yardıma imanla sarılmaktır. Temel gereksinim, her tür bakımın ötesinde bulunan gücedir. İsa Mesih yeryüzündeyken çok sayıda hastayı sağlığa kavuşturdu, nice dertli cana esenlik verdi. O, şifa kaynağıdır. Tanrı’nın yüce adlarından biri şudur: RAB Şifa Veren (Çıkış 15:26). İnsan bedeni kuşanarak aramızda yaşayan Mesih insanı uğraştıran her derdi giderebilir. İncil’in her sayfası bu tanrısal eylemlerin ışın ışın yanan belgesidir.
Yaratan sağlıklı, yaşam doluluğuyla donatımlı insan yarattı. Ne var ki araya sokulan günah birçok düzensizlikle birlikte hastalığı da getirdi. Günümüzde ulusları uğraştıran çevre kirliliği, insansal bozukluğun en çirkin uzantılarındandır. Çevre hasta, insan hasta, her varlık hasta. Kral Hezekiya ağır hastalığının ortasında şöyle seslenir: „Çünkü bütün günahlarımı sırtının ardına attın.“ Ademoğlu dinç ve sağlamken belki günahlılığını pek düşünmez. Öyle ya, her iş tıkırındayken yaşamda çöreklenen düzensizlikler zinciri akla getirilmez. Ama kişi hasta yatağındayken, dertlerle boğuşurken günahlılık sırıtmaya başlar.
İsa Mesih sağlığa kavuşturduğu insanların günahını da af etti. Onlara günah boyunduruğundan özgürlük verdi, dertle kavrulan insanlardan her ağırlığı giderdi. Rab hastayı iyi edebilir. Daha da güzeli, canı günah yükünden sadece O arıtabilir. Bu Mesih’ten arıtma dilemek, kurtarıcılığına iman ederek güvenliğe kavuşmak yaşam-sonsuz gönencidir. İsa’nın bir adı da ‚Esenlik Başkanı‘ dır (bkz. Yeşaya 9:6). O’nun sevgisinden kaynaklanan sağaltma tümdür, kesindir.
„Ey canım, RABBİ kutsa,
İçimde bulunan varlığın her parçası, O’nun kutsal adını kutsasın!
Ey canım, RABBİ kutsa,
Ve iyiliklerinin toplamını unutma..
Bütün kötülüklerini bağışlayan, Bütün hastalıklarına şifa sağlayan..
Yaşamını çürüklük çukurundan kurtaran,
Sana kayra ve lütuf tacını giydiren..
Özlemlerini iyilikle karşılayan O’dur.
Gençliğini kartalınki gibi O yeniler“ (Mezmur 103:1-5).
Yaşamında hiç unutamayacağın, unutmaman gereken iyilikler dizisi ne olabilir? Bir sürü görgüyle çalkalanırken her olayı ve olguyu anımsayabilmek olanaksızdır. Davut’un en içtenlikli bir Mezmur’undan aktarılan bu ilahide, unutulmaması gereken köklü yararlar sıralanmakta. Yaratanı’yla sağlıklı ilişkide ola-nın zamanda ve sonsuzda akıldan silemeyeceği iyilikler zinciri şöyle sıralanır: Af, şifa, kurtuluş, kayra ve lütuf tacı, doyurulma, sürekli yaşam yeniliğine kavuşma.. Bunlarla donatılanın elbette hiçbir eksiği olmaz.
Dinçliği oluşturan kutluluklar zinciri nasıl anlatılabilir? Nam, san, onur, orun, güzellik, dinsellik, eğitimde-fizikte tanınmışlık, sporda üstünlük, taşkın varlık mı? Bunlara ve daha bir sürü bolluğa sahipken, dinçlik ne olduğunu bilemeyenler çok. Varlığı bolluklarla donatan Tanrı sağlayışını Davut üç bin yıl geride Mezmur konusu yapıyor, güngünden yenilenen iyilikleri saymakla tüketemiyor. Din-töre icapları ötesinde bilinemeyen yaşam kısır döngüdedir.
İnanıyorum dediği Tanrı’dan bu armağanlara kavuşan, onlardan yararlanan hasta ya da sağlam kişi gönençtedir. Kutlulukların diri kaynağı olana sürekli hamt sunmaktadır. Günahlıyı, hastayı, yoksulu, susuzu, acı karşılıksız iyilikleriyle donatan Tanrı’ya ne ödemeli? Teşekkür ve hamt.. Her kutluluğun kaynağı olan göksel Baba yaratığına ufak tefek hayır sevapla, din icaplarıyla, ahlak kurallarıyla karşılık vermez, kutluluk getirmez. O’nun bunlara gereksinimi yoktur. İyilikleri sınırsız sevgisinden, kayrasından kaynaklanır; herkese uzanan eli ‚al‘ der.
„İçimde bulunan varlığın her parçası, O’nun kutsal adını kutsa!“ Bu Tanrı, hiçbir yolla ödenmeyen suçlu-luk borcumuzu, Mesih’in kurtarmalık kanıyla ve kayrasal affıyla arıtır. Ruh-can hastalığından özgür kılın-mak herkesin temel gereksinimidir. Düzensiz varlığın sayısız belirtilerinden biri olan hastalığa da Mesih yardım elini uzatır. Günahın açtığı çürüklük çukurundan suçluyu çeker, başını taçla donatır. Güçsüzlüğü-müzü kendi gücüyle giderir. Ve hastanın-sağlamın böylesi göksel desteğe kesin gereksinimini belirtir.
Hastalık, dengesi bozulmuş kurulu düzenin sarsıntılarından bir bakla. Acıklı ortam Kutsal Söz’de şöyle dile getirilir: „Tüm yaratılışın şu ana dek birlikte inlediğini ve doğum sancısı çekercesine birlikte kıvrandığını biliyoruz. Hem yalnız yaratılış değil! Ruh’un ilk ürününe sahip olan bizler de evlatlığa alınmayı ve bedenimizin kurtuluş bulmasını gözleyerek içimizde inliyoruz. Çünkü bu umutla kurtuluş bulduk. Ama umut bağlanan şey görünseydi ona umut denmezdi. Çünkü gördüğü şeye kim umut bağlar? Oysa görmediğimiz şeye umut bağlarsak, onu katlanışla gözleriz“ (Romalılar 8:22-25).
Hasta insanın gereksinimi pek çoktur. Kuşkusuz sabır-katlanış ön sırada gelir. Hastalık geçiren birçok kişi, bu üzücü görgünün bir eğitimci olduğuna tanıklık eder: „Düşkünlüğe uğramadan önce yoldan sapmıştım; ama şimdi Senin Sözü’nü tutuyorum“ (Mezmur 119:67). Ve bunun yanı sıra Kutsal Kitap’ta şu Söz belirtilmekte: „Keder çekmek gülmekten iyidir, çünkü yüz üzüntüsü yürekte sevince yol açar“ (Vaiz 7:3). Sevinçli, gönençli anlarımız tez unutulur; öte yandan geçmişin acısı kederi hem unutulmaz, hem de somut anılar bırakır. Sevinç eğitimci olamaz. Tersine, acı ve keder eğitimcidir. Onu böyle karşılayabilene.
Yoğun acı çeken, bedeni hastalık barınağına dönüşen Eyub peygamber şöyle dua etti:“Tuttuğum yolu O bilir; beni denediğinde, altın gibi çıkacağım“ (28:10). Hasta yatağını eğitim basamağı kılarak Tanrı’nın sesini duyan, O’nun egemen gücüne ve Baba sevgisine sığınarak İsa Mesih’in kayrasını şifasını arayan sonsuzlar sonsuzu güvendedir. Bu bilgi aşamasına gelenin yaşam ve sonsuz görüşü sağlıklı yörüngededir: „Çünkü şu gelip geçici acılar, bizde ne sınırı ne de kısıtlaması olan sonsuz yücelik doluluğunu oluşturmaktadır“ (II Korintoslular 4:17). İşkenceler çektikten sonra ölen gömülen ve yeniden dirilen Mesih yücelerdedir. O’nun yeterliliğiyle donatılan kadın erkek sonsuz dinçliğin güvenliğindedir. Bu insan yüceliğin sevincindedir, bilgiyle sonsuzu beklemektedir: Hastalıksız, gözyaşsız, ölümsüz, iblissiz hükümranlığı.. Mesih tehlikelere açık bedenimizi kendi diriliş bedeninin benzerliğine yükseltecek. Böyle güçlü bir kurtarıcıya imanla bağlanmak, Tanrı’nın güncel desteğine kavuşmaktır.